این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی و محلی منطقه ریوکیو پدید آمده‌است. کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دستِ باز تشکیل می‌شود.
در برخی سبک‌ها فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود. هنرجویان این رشته کاراتهکا نامیده می‌شوند.
تکامل کاراته به سده نوزدهم برمیگردد، در سال ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی (بنیان‌گذار کاراته مدرن) را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد.
در سال ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن باشگاه‌های کاراته بر پا شده.
نام این رشته از واژه‌ای با معنی تحت‌اللفظی «دست‌چینی» به واژه‌ای هم‌نوا با معنی «دست خالی» تغییر کرد. البته هر دو کلمه، کاراته تلفظ می‌شوند.
این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی‌ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود.پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره رواج پیدا کرد.
فیلم‌های سینمایی رزمی دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ کمک زیادی به افزایش محبوبیت کاراته کردند و به گشایش باشگاه‌های کاراته در بسیاری از نقاط دنیا منجر شدند.
برای بسیاری از هنرجویان، کاراته یک تمرین عمیق فلسفی است. کاراته به آموزش اصول اخلاقی می‌پردازد و می‌تواند جنبهٔ معنوی برای هنرجویان آن داشته باشد.
امروزه کاراته برای دفاع شخصی، و به عنوان یک ورزش آموخته می‌شود.
کاراته در برنامه المپیک، بازی‌های جهانی، و بازی‌های آسیایی قرار دارد. این رشته در جریان رأی‌گیری کمیته بین‌المللی المپیک در ۴ اوت ۲۰۱۶ در برزیل توانست اکثریت آراء برای ورود به المپیک را کسب کند و به عنوان یک رشته المپیکی به رسمیت شناخته شود و از بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ ژاپن وارد بازی‌های المپیک خواهد شد.
وب‌گاه متعلق به وزارت خارجه ژاپن تعداد هنرجویان کاراته در سراسر جهان را حدود ۵۰ میلیون نفر برآورد کرده‌است.
وی ۹ سال رنج و ریاضت، ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است.
کاراته امروزی شکل تکامل یافته‌ای از بوکس چینی که نوعی رشته سنتی در ووشو میباشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده می‌شد، است.
از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چین سلسله کینک ۱۶۴۴ سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلوگیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل درآوردن مردم قانون منع استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع‌آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند و مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر باعث شکوفایی هرچه بیشتر کاراته شد.
در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸–۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.
ورود کاراته به ایران
سال ۱۳۴۲ سال ورود کاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتکاران و فرهاد وآرسته میباشد.
1- سبک های کنترلی
2- سبک های غیر کنترلی
3- سبک های رینگی
برخی از سبک‌های مهم در کاراته (چهار سبک اصلی یا سبک‌های مادر):
- شوتوکان
- شیتوریو
- وادوریو،
- گوجوریو
شیتوریو ==> (بنیان‌گذار: کنوا مابونی) شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در کاراته میباشد.
گوجوریو ==> (بنیان‌گذار: چوجون میاگی) گوجوریو روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته میباشد.
وادوریو ==> (بنیان‌گذار: اوتسوکا هیرونوری) وادوریو یعنی: راه صلح، روش صلح، روش صلح جویانه.
کیوکوشین ==> (بنیان‌گذار: ماسوتاتسو اویاما) کیوکوشین‌کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجریبات اویاما وسبک‌های دیگر است، به وجود آمد.
گوجوریو ==> در گوجوریو هر دو گونهٔ مبارزات کنترلی و غیرکنترلی وجود دارد.
جوکای دو ==> (بنیان‌گذار: کانچو دهنوی)ترکیبی از سه رشته رزمی جودو، کاراته کیوکوشین، بوکس است.
در عرف بین الملل معیار سنجش توانایی های یک کاراتهکا از نظر فنی کمربند
سیاه است که عموماً آن را به عنوان مبدأ در نظر می گیرند. لذا برای رسیدن
به این مبدأ می بایست تعلیمات و دوره هایی را طی کرد. این دوره ها را در
اصطلاح کاراته کیو (کلاس) می نامند که به 10 دوره یا 10 کیو تقسیم شده است و
برای گذراندن هر کیو می بایست حداقل 3 ماه تمرین کامل (هفته ای 3 جلسه هر
جلسه 2 ساعت) زیر نظر مربی واجد شرایط را در نظر گرفت.
- کیو 10: کمربند سیاه
- کیو 9: کمربند قهوه ای
- کیو 8: کمربند زرد
- کیو 7: کمربند نارنجی
- کیو 6: کمربند آبی
- کیو 5: کمربند سبز
- کیو 4: کمربند بنفش
- کیو 3، 2، 1: کمربند سفید
تقریبا حدود 30 تا 36 ماه تمرین برای آمادگی آزمون کمربند سیاه وقت لازم است.
- · دان 1 : فراگیری تکنیک های نسبتاً پیشرفته
- · دان 2 و 3 : فراگیری مبارزه و کاتا به منظور رسیدن به قهرمانی
- · دان 4 و 5 : مرحله قهرمانی و بهره برداری از آموخته ها
- · دان 6 و 7 : مرحله تکمیلی و تخصصی
- · دان 8 و 9 : مرحله عالی و مدرسی
- · دان 10 : دوره فوق عالی و فوق تخصصی
در مقررات فدراسیون جهانی کاراته و عرف بین الملل به منظور دریافت کمربند سیاه دان 10 می بایست بیش از 70 سال سن، 38 سال تمرین بدون وقفه کاراته و نه سال تمرین در دان 9 داشت. البته این سال های توقف و نهایتاً سابقه تمرین در انجمن ها و سبک های مختلف با اختلاف کمی اجرا می شوند.
اگر بخواهیم وجه تشابهی از نظر زمان تمرین و یادگیری در کاراته با سال ها، مقاطع و دوره های تحصیلی ترسیم نماییم به این نتیجه می رسیم که:
کمربندهای سفید، زرد، نارنجی، آبی، سبز: دورۀ ابتدایی (تکنیک های پایه و بیسیک)
کمربندهای بنفش و قهوه ای (کیو4، 3، 2، 1): دورۀ راهنمای (نیمه پیشرفته)
کمربند سیاه دان یک: دورۀ دبیرستان (نسبتاً پیشرفته)
کمربندهای سیاه دان دو و سه: دورۀ کاردانی (پیشرفته)
کمربندهای سیاه دان چهار و پنج: دورۀ کارشناسی (بهره برداری)
کمربندهای سیاه دان شش و هفت: دورۀ کارشناسی ارشد (دوره تکمیلی و تخصصی)
کمربندهای سیاه دان هشت و نه: دورۀ دکترا و… (دورۀ عالی و مدرسی)
کمربند سیاه دان ده: دورۀ فوق دکترا و پرفسوری (دورۀ فوق عالی و فوق تخصصی)
معنی رنگ ها
رنگ سفید: رنگ سفید نشان دهنده ی تولد و شروع رشد یک دانه است. یک دانشجوی کمربند سفید به دنبال دانش هنری خاص است. کمربند سفید شروع کننده ی چرخه ی زندگی است.
رنگ زرد: رنگ زرد نشان دهنده ی تابش اولیه ی آفتاب است. هنگامی که نور خورشید بر روی دانه می تابد، زندگی جدیدی شروع می شود. هنرجوی کمربند رنگ زرد ، ذهنش باز می شود و به دنبال کسب تجربیات از مربیش خواهد بود.
رنگ نارنجی: رنگ نارنجی به منزله ی رشد دانه در بهار است. رنگ نارنجی به منزله ی بهبود ذهنی و بدنی هنرجو می باشد.
رنگ سبز: رنگ سبز به منزله ی ترقی تدریجی هنرجو است. منظور از رنگ سبز، جوانه زدن دانه و رشد گیاه می باشد. محکم بودن و تکینک ها به هنرجوی کمربند سبز آموزش داده می شود.
رنگ آبی: رنگ آبی به منزله ی آسمان آبی است. گیاهان به تدریج به سوی آسمان سر بلند می کنند. هنرجوی کمربند آبی به دانش هایی عالی در زمینه ی هنر رزمی می رسد.
رنگ بنفش: رنگ بنفش به منزله ی سپیده دم است. یعنی هنرجو دستخوش تغییرات بسیاری قرار می گیرد و برای تبدیل شدن به یک هنرجوی پیشرفته آماده می شود. یک هنرجوی کمربند بنفش به تدریج با معنی کمربند سیاه آشنا می شود.
رنگ قهوه ای: منظور از رنگ قهوه ای ، رسیدگی کامل دانه و فرآیند برداشت آن است. کمربند قهوه ای به معنی هنرجوی پیشرفته و آگاه به تمامی تکینک ها است. هنرجو شروع به فهم نتیجه ی کارهای سختش می کند.
رنگ قرمز: هنرجوی کمربند قرمز یاد می گیرد که دانش های ذهنی و توانایی های فیزیکی را محتاطانه به کار ببرد. رنگ قرمز به منزله ی خطر است و کمربند قرمز یعنی شخصی مهم با داشتن توانایی هایی عالی.
رنگ سیاه: رنگ سیاه یعنی رنگی فراتر از رنگ خورشید. کمربند سیاه به منزله ی جستجوی دانش های جدید و عمیق تر است. هنگامی که هنرجوی کمربند سیاه شروع به تدریس به دیگران می کند یعنی دانه های جدیدی می کارد و به رشد آن ها کمک می کند. کسانی که با افراد کمربند سیاه آموزش می بینند به رشد عالی، روشن فکری و دانش بسیاری می رسند.
رضا
